...............

عجایب عشق همین است...
تنها همان آغوشی آرامت می کند
که دلت را.....
به درد می آورد...
تقدیم به آنکه،
هیچوقت احساس مرا نفهمید..
حال میخواهم زندگیم را
با رنگ سیاه بنویسم . . .
با خط دل بنگارم
و با کلام عشق آغاز کنم. . .
که شاید این بار
در این جاده ی تاریک سیاه
بتوانم تنها با نور عشق زندگی کنم..
اشک هایم را به نخ می کشم ...
و تسبیحی می سازم هزار دانه،
تا با آن ذکر دلگیری ام را
از دنیا را برایت بگویم . . . . .
سکوت سرد فاصله ها
تنم را میلرزاند...
وقتی به نبودنت فکر میکنم
و از درون میسوزم....
وقتی به یاد روز هایی که،
بودنت را نفهمیدم می اندیشم ..