گاهی که دلم

گاهی که دلم

به اندازهء تمام غروبها می گیرد 
چشمهایم را فراموش می کنم 
اما دریغ که گریه ی دستانم نیز مرا به تو نمی رساند 
من از تراکم سیاه ابرها می ترسم و هیچ کس 
مهربانتر از گنجشکهای کوچک کوچه های کودکی ام نیست 
و کسی دلهره های بزرگ قلب کوچکم را نمی شناسد 
و یا کابوسهای شبانه ام را نمی داند 
با این همه ، نازنین ، این تمام واقعه نیست 
از دل هر کوه کوره راهی می گذرد 
و هر اقیانوس به ساحلی می رسد 
و شبی نیست که طلوع سپیده ای در پایانش نباشد 
از چهل فصل دست کم یکی که بهار است