غزلی از حافظ

حافظ خلوت نشین دوش به میخانه شد

ازسر پیمان گذشت ، برسر پیمانه شد

شاهد عهد شباب آمده بودش بخواب

باز به پیرانه سر عاشق و دیوانه شد

مغبچه ای می گذشت ، راهزن دین و دل

در پی آن آشنا از همه بیگانه شد

آتش رخسار گل خرمن بلبل بسوخت

چهره خندان شمع آفت پروانه شد

صوفی مجنون که دی جام و قدح می شکست

دوش بیک جرعه می، عاقل و فرزانه شد

نرگس ساقی بخواند آیت افسونگری

حلقه او راد ما مجلس افسانه شد

منزل حافظ کنون بارگه کبریاست

دلبردلدار رفت، جان بر جانانه شد